آلبوم موسیقی تصنیف در دوره پهلوی اول اثر جمعی از خوانندگان نشر ماهور

درباره‌ی این اثر، به قلم محمدرضا شرایلی می‌خوانیم:«تصنیف به عنوان گونه‌ی موسیقاییِ موزونِ باکلام در موسیقی دستگاهی و مرور تحولات آن از قاجار به پهلوی اول یکی از موضوعات جذاب پژوهش در تاریخ موسیقی بوده است. چه تصنیف را ساخته‌ای ساده و سبُک بدانیم و چه برخاسته از سنت کهن ترکیب کلام موزون و موسیقی ــ که می‌تواند پیچیدگی‌هایی گاه بیش از آوازِ متر آزاد داشته باشد ــ می‌پذیریم که از دوران مشروطه به بعد تحولات ساختاری   ـ    محتوایی شگرفی به خود دیده است. در موسیقی این دوران تنها تصنیف بود که اشعار همه‌گیر را می‌توانست با خود همراه کند؛ چه مضمون راجع به گرانی نان و لوچیِ چشم فرزند شاه شهید و فرنگ‌رفتن مظفرالدین‌شاه بود و چه بر سر آذربایجان و مجلس و آزادی‌خواهی و کشف حجاب. تصنیف از سوی دیگر به دلیل ساختار آهنگین موزون خود همواره در یک مجلس موسیقی پس از خواندن آواز قطعه‌ای لازم‌الاجرا بود تا حال مجلس را تغییر دهد. بنابراین گزینه‌ی مناسبی برای سازندگان آن بود تا بتوانند با ساخت و رواج تصنیف افکار و آمال و خواسته‌های خود را در جامعه رواج دهند و دهان به دهان بگردانند. در تحولات پس از مشروطه بسیاری از سنت‌ها دچار تغییر شدند؛ خوانندگان زن که پیش از آن بیشتر در مجالس موسیقی زنانه و کمتر در جمع مردانه حضور داشتند به یک‌باره وارد جریان ضبط رسمی موسیقی شده و تنها از سه‌تن از آنان (افتخار، امجد و زری) در سال 1291ش. در تهران بیش از 75 تراک روی صفحات گرامافن ضبط شد که سهم تصنیف در این ضبط‌ها بیش از آواز بود (نخستین ضبط آثار عارف نیز در همین صفحات توسط همین سه خانمِ خواننده به یادگار مانده است). با این مشخصات گونه‌ای تصنیف در اواخر قاجار شکل می‌گیرد که ویژگی‌هایی متفاوت با انواع قطعات باکلامِ موزونِ پیش از خود دارد. چندسالی از این تحولات نگذشته دوران سردارسپهی رضاخان فرامی‌رسد و چهارسال بعد با تغییر رسمی حکومت از قاجار به پهلوی جریان روشنفکری و تجددخواهی سویی تازه به خود می‌گیرد و .. طبیعتاً تصنیف‌سازی به عنوان تولید محتوای بخشی از برنامه‌ها به جریانی پررنگ در موسیقی ایران بدل می‌شود؛ جریانی که دیگر سنت و تجدد نمی‌شناسد؛ همگی سهیم‌هستند.