کتاب ترکان در گذر تاریخ اثر بهنام محمدپناه انتشارات سبزان

اصطلاح ترک در گسترده‌ترین معنای خود به اکثریت ساکنان کشورهای ترکیه، جمهوری آذربایجان جمهوری‌های آسیای میانه (قزاقستان، ازبکستان، قیرقیزستان و ترکمنستان)، برخی جمهوری‌های خودمختار روسیه، استان‌های شمال غربی ایران، استان سین کیان چین، اقلیت‌های ساکنان در اروپای شرقیف شال عراق، افغانستان و سوریه اطلاق می‌شود. کل جمعیت ترک زبانان جهان، در حدود 200 میلیون نفر بالغ می‌شود که از شرق سیبری تا حوزه بالکان در اروپا گسترش یافته‌اند اما وجود تفاوت‌های فرهنگی و ریخت‌شناسی که در اثر گذشت سالیان دراز و نیز بعد جغرافیایی میان این اقوم به وجودآمده است، سخن گفتن از ترکان به عنوان یک گروه قومی خاص را مشکل نموده است به همین دلیل امروزه کلمه ترک مفهومی فرهنگی یافته و مهم‌ترین عامل وحدت میان این گروه‌ها پیوند بسیار نزدیک زبانی آنها می‌باشد. نام ترک را نخستین بار، چینیان در قرن ششم میلادی برای اشاره به مردمانی به کار بردند که امپراتوری بزرگی به نام گوک تورک‌ها (ترکان آسمانی) را از مغولستان تا دریای سیاه برپا کرده بودند.