کتاب ردِپای عشق در شعر زنان جهان اثر فریده حسن‌زاده نشر زرین اندیشمند

عنوانِ "عاشقانه" برای کتابِ شعر عنوانی‌ست فاقد دقَت و صحَت. چرا؟ زیرا شعر تنها رشته‌ی هنر است که بی‌واسطه از عشق حرف می‌زند. یعنی مترادف و معادلی جز عشق ندارد. عینِ سیمِ لخت است. داستان و رمان، روکشِ پُر رمز و رازی دارد. فلسفه که کلاً روکش است و آنقدر ضخیم که انگار هدفش لاپوشانیِ آن سیم لخت است. نقاشی سعی می‌کند سرِ فرصت به عشق ادای دِین کند؛ با کمک خط و رنگ و فضا سازی. می‌ماند موسیقی که به جای عشق ناله می‌کند، فریاد می‌کشد، ضجَه می‌زند و همه‌ی ابعادِ عشق را به گوشِ جان می‌رساند. شیدایی ِ ناب است موسیقی؛ این صدای سخن عشق. رومن رولان در کتاب جانِ شیفته با آفریدن آنت و سیلوی این دو خواهر ناتنی، تفاوت عاشقانه زیستن و معمولی زیستن را خوب نشان می‌دهد. در چهار جلد! مولانا اما تنها در دو مصراع: پیداست که خون من چه برداشت کند دل می‌‌خورد و دیده برون می‌ریزد آنت سرتا پا قلب است کلاً؛ جانی شیفته. سیلوی، عشق برایش پیراهن است. مد است. مدل است. دست آویزی برای امرارِ زمان بر وزنِ امرار معاش. بعضی‌ها دست خودشان نیست مثل آنت یا سینا میرخزیمه (که این کتاب به او تقدیم می شود). کسانی که عشق مثلِ نقص مادرزادی همه‌ی عمر همراهی‌شان می‌کند زیرا ورایِ کلیشه‌ها و عادات و باورها می‌زیند. بعضی دیگر با حفظ فاصله، حرمت عشق را نگه می‌دارند اما رو نمی‌دهند به آن. نمی‌گذارند برایشان خط و نشان بکشد. شعر اما دنبالِ هوشِ عاطفی ست؛ نه هشیاریِ رهاننده. همان که آلفرد لردتنیسون می‌گوید: قدرتِ شفقت