کتاب همانی برای پیانو اثر فوزیه مجد انتشارات ماهور

فوزیه مجد دوره‌ی ابتدایی را در مدرسه‌ی ژان دارک در تهران و دوره‌ی متوسط را در انگلستان گذراند. به مناسبت چهلمین سال تأسیس مدرسه، به وی سفارش نوشتن یک قطعه برای باله داده شد که در پانزده‌ سالگی او به اجرا درآمد و در جراید انگلیس، منجمله منچستر گاردیَن (گاردیَن امروز) منعکس شد. در هفده سالگی، در جشن C.E.W.C ، در ارتباط با سازمان ملل، در سنترال هال لندن، پیانو نواخت. از دانشگاه ادینبورا، اسکاتلند، مدرک Bachelor of Music دریافت کرد و با بورسی از دولت فرانسه، آهنگسازی را زیر نظر نادیا بولانژِه در پاریس ادامه داد، و با بورسی از سازمان جشن هنر، دوره‌ای از مباحث اتنوموزیکولوژی را در دانشگاه سوربن، پاریس، دنبال کرد. چند سالی در هنرستان عالی موسیقی تدریس کرد و فراگیری دستگاه های موسیقی ایران را با نواختن سنتور، نخست با فرامرز پایور و سپس مجید کیانی ادامه داد. در تلویزیون ایران مشغول به کار شد و بین سال‌های ۱۳۵۱-۱۳۵۷ به امر گردآوری موسیقی مناطق ایران پرداخت و گروه گردآوری و شناخت موسیقی را در آن سازمان به راه انداخت. از آثار قبل از انقلاب او، موسیقی برای دو فیلم فریدون رهنما، نمایش «سواری در آمد...» به کارگردانی آربی اُوانسیان که در تخت جمشید اجرا شد، دو اثر برای ارکستر زهی، شب‌کوک (۱۳۵۲) و دوزخ شرری ز رنج بیهوده‌ی ما است (۱۳۵۵)، هر دو به سفارش ارکستر مجلسی سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران را می‌توان نام برد. برخی از اجراهای پس از انقلاب عبارت ‌اند از پنج قطعه برای پیانو با اجرای دلبر حکیم‌آوا، بمدت 2 شب، در تالار رودکی، تهران (۱۳۷۹) ، دو اثر برای پیانو بمناسبت روز بین‌المللی زن (۲۰۰۷) در نیویورک، کوارتت برای سازهای زهی، رؤیازمین، در نیویورک (۲۰۰۸)، و در موزه‌ی هنرهای معاصر در سنت پترزبورگ روسیه (۲۰۰۸)، این‌جا آن‌جا، برای ۱۱ ساز به سفارش انجمن موسیقی نوی هانووِر، توسط آنسامبل لابُوراتُوریُوم در هانُووِر آلمان (۲۰۱۶)، و آخرین اثر او، فراقی، برای ویولن و ویولن‌سل، به سفارش گروه نیواک، توسط بانوان گلریز زربخش و ژابیز زربخش، در تهران، تالار رودکی (۱۳۹۶)، اجرا شده است.