کتاب خانه هفت شیروانی اثر ناتانیل هاثورن

… حتی شکست‌های هائورن جالب تر از موفقیت اکثر نویسندگان است. کندوکاو او در طبیعت و عواقب گناه و بیگانگی موجب آن شد تا نسل‌های گذشته گاهی آثار او را بیمارگونه ارزیابی کنند. اما کامو، سارتر و کافکا ما را مهیای فهم آن‌ها کرده‌اند. در عصری که فیلسوفان واژۀ تعهد را عمومیت داده اند، کاوش‌های او برای کشف امکان های وصلتی رستگاری بخش، نیاز به دفاع ندارد. آن صحنه از خانۀ هفت شیروانی که کلیفورد سعی می‌کند تا با بیرون پریدن از پنجرۀ کمانی شکل به جمعیت خیابان ملحق شود، هم فلسفۀ وجودی را القا می‌کند و هم رویۀ ضد واقعگرایی داستان را. واژه‌های مغز و قلب در آثار هاثورن ممکن است کمی کهنه به نظر رسند، اما اشارۀ ضمنی و همیشگی او به این که این دو بر واقعیت‌هایی دلالت دارند که باید در هم نفوذ کنند و به هم توازن بخشند، اشاره‌ای است که به اندازۀ روانکاوی، مدرن و امروزی تلقی می‌شود. شیوۀ خاص او در پرداختن به موضوع های اخلاقی در قالب نوعی دوپهلویی، دو چشم انداز روانشناسی و اخلاق یا دین را به هم مرتبط می‌کند (دو چشم اندازی که گرچه از یکدیگر مجزایند، نمی توانند یکدیگر را نادیده بگیرند)، و این شیوه فضیلتی است بزرگ برای عصری که مصمم است تا بر واقعیت آزادی و مسئولیت انسان، به رغم آگاهی قطعی اش از مکانیسم‌های شرطی، تأکید کند.