کتاب طراحی زایشی اثر آگاتیدس انتشارات عصر کنکاش

در کتاب آمده است: شکل سازی اساسی ترین سوال در آموزش و حرفه معماری را مطرح می‌کند. تولیدات معماری اغلب با بحث در مورد درستی روش طراحی آنها، پرسش درباره ی رابطه بین دستورالعمل و شکل، زیبایی شناسی و نظام های ساخت و ساز، فضا و ساختار، نیاز کاربر و هزینه های ساخت و ساز به شکل های ممکن، همراه است. در سال های اخیر ابزار محاسباتی و رایانشی، تکنیک های جدید فرم یابیرا معرفی کرده که طراحی و تولیدات معماری را منقلب کرده‌است. این تکنیکها با عناوینی همچون طراحی زای طراحی پارامتری و طراحی الگوریتمی مطرح می‌شود. این تکنیک ها از طریق شکستن روابط قابل پیش بینی میان فرم و نمایش پیچیدگی هایی که به صورت رایانشی تولید شده، راه های طراحی جدیدی به معماران ارائه می دهند و در نتیجه، منجر به توسعه توپولوژیهای جدید می‌گردند. آنها تمرکز را از فرم سازی به فرم یابی منتقل کرده اند.(kolarevic 2003). منتقدان چنین رویکردهایی ادعا می کنند که این اصطلاحات، معماری را از فضا و کاربران آن جدا می کنند و چنین امری منجر به کاهش کیفیت مکانی و یکپارچگی ساختمان در محیط شهری می شود. علاوه بر این، برخی معتقدند که رویکرد کاملا کامپیوتری منجر به قطع ارتباط با مدلسازی فیزیکی و تکنیک های طراحی که بنیان های اساسی در اموزش معماری است، می شود و در نهایت باعث بی‌کیفیتی و هدر رفت مواد می شود. با این حال، تکنیک های فرم‌یابی در معماری مدت ها قبل از انقلاب دیجیتالی وجود داشت. در آغاز قرن بیستم، بسیاری از معماران، مهندسان و طراحان دوراندیش مانند Frederick kiesler و فرای اتو، روش های طراحی را بکار می بردند که بسیار شبیه به رویکرد محاسباتی و رایانشی امروزی بودند. به نظر می رسد که تکنیک های طراحی محاسباتی و رایانشی جدید آنچنان که بایست بدیع نیستند و استفاده از آنها بدون استفاده از ابزار های محاسباتی غیر ممکن نیست. آیا آنچه باید هدف منتقدان معماریِ دیجیتالی باشد ابزار است یا روش طراحی؟ در ادامه بیشتر درمورد این مغایرت دائمی شفاف سازی خواهد شد.