هدف از این پژوهش، پیش بینی شدت درد بر اساس میزان ناگویی هیجانی در بیماران مبتلا به درد مزمن بود؛ به گونه ای که در این رابطه، سیستم بازداری رفتاری نقش میانجی و اهمیت زیادی داشت. این پژوهش از نوع همبستگی و با رویکرد مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری عبارت بود از بیماران ۲۰ تا ۶۰ ساله مبتلا به درد مزمن که در بهار تا پاییز ۱۳۹۶ به کلینیک درد ماهان و کلینیک جامع طب فیزیکی و کلینیک توان بخشی آرمان در تهران مراجعه کرده بودند. ۴۸۸ بیمار مبتلا که سابقه حداقل ۳ ماه دردهای مزمن اسکلتی عضلانی داشتند، به صورت هدفمند انتخاب شدند و پرسش نامه های ناگویی هیجانی تورنتو، سیستم بازداری/ فعال ساز رفتاری و مقیاس درجه بندی عددی شدت درد را پاسخ دادند. تحلیل یافته ها با استفاده از نرم افزار SmartPLS انجام شد.
یافته ها: شدت درد با ناگویی هیجانی و سیستم بازداری رفتاری در سطح ۰/۰۱، و با سیستم جنگ/ گریز در سطح ۰/۰۵ همبستگی مثبت معنادار داشت. ناگویی هیجانی با سیستم بازداری رفتاری در سطح ۰/۰۱ همبستگی مثبت معنادار داشت. ناگویی هیجانی (۳۴/۶=t و ۲۹/۰=β )، میزان فعالیت سیستم بازداری رفتاری (۷۷/۳=t و ۱۷/۰=β ) و میزان فعالیت سیستم جنگ/ گریز (۲۶/۴=t و ۱۸/۰=β ) توانستند واریانس شدت درد را تبیین کنند. ناگویی هیجانی توانست تبیین کننده میزان فعالیت سیستم بازداری رفتاری (۰۳/۸=t و ۳۰/۰=β ) و سیستم فعال ساز رفتاری (۸۳/۲=t و ۱۴/۰-=β ) باشد.
نتیجه گیری: رابطه میان ناگویی هیجانی و شدت ادراک درد، رابطه خطی ساده نیست، بلکه سیستم بازداری رفتاری که برون دادی از سنخ اجتناب های رفتاری دارد، می تواند این رابطه را تحت تأثیر قرار دهد.
کلید واژه: درد مزمن، هیجان، مغز، رفتار